O książce: rok / Książka, która w naturalny sposób łączy dwa kierunki charakterystyczne dla późnej twórczości Henry’ego Millera – pamiętnikowy i publicystyczny. Opowiada o swoich licznych przyjaciołach i znajomych, bez których nie sposób wyobrazić sobie kultury i sztuki XX wieku. Dzieło to w pewnym sensie kontynuuje „Klimatyzowany koszmar”, obnażając obłudę i obłudę, głupotę kultury masowej, bezsens pogoni za dobrobytem materialnym i wypowiadając surowy werdykt na minione stulecie, pozostawiając jednak nadzieję zbawienia w przyszłości.